Als minister Bruins de Publieke Omroep drastisch wil hervormen doet hij er goed aan om de hoeveelheid reclame ook drastisch te gaan beperken. Veel programma’s (wekelijks >30) met een hoog amusementsgehalte richten zich allemaal op hetzelfde zogenaamde “brede publiek”. Ze zijn duur om te produceren, maar leveren door de hoge kijkcijfers ook veel reclamegeld op. Echte publieke programma’s zijn verbannen naar de randen van de nacht, of worden helemaal niet meer uitgezonden. Filmliefhebbers, liefhebbers van verdiepende programma’s,of muziekliefhebbers, die wel eens wat anders willen horen dan hits en gouwe ouwe worden slecht bediend. Van een echt pluriform aanbod is geen sprake. Plat gezegd, nu is het feitelijk zo dat de reclame bepaalt welke programma `s we wanneer te zien krijgen. Dit verwacht je bij een commerciële omroep, maar niet bij een publieke omroep.
Minder inkomsten (reclame) betekent niet automatisch slechtere programma’s. Dat bewijst de Vlaamse publieke omroep VRT wel. Dus minder inkomsten (reclame) kan het probleem niet zijn.

Toch merkwaardig dat Hans Laroes (O&D, 15/4) de publieke omroep wil slopen, maar uiteindelijk toch alles bij het oude laat. De omroepen blijven, wel wat minder, en die overdaad aan reclame kennelijk ook. Nu is het nog zo dat vooral de reclame bepaalt welke programma’s we te zien krijgen en wanneer; de kijkcijfers zijn leidend. Laat één organisatie bv. de NOS de publieke omroep worden, waarbij deze omroep reclamevrij zijn publieke taken, conform het convenant met de overheid, vervult. Te weten, een pluriform aanbad, waarbij iedereen aan zijn trekken komt. De Vlaamse omroep VRT bewijst dat met een veel lager budget en zonder reclame ook een aantrekkelijk en pluriform aanbod kan worden gerealiseerd.
Kortom, echt slopen in plaats van met dezelfde stenen weer opbouwen.